τώρα μάλλον γράφουμε.

η φάση είναι μπάκ του γουέρ ιτ ολ μπηγκάν. θα μπορούσα να μην μιλάω με αγγλικά γραμμένα στα ελληνικά γιατί είναι δυσκολοδιάβαστα πότε πότε, αλλά έχουν πλάκα. τί είναι η πλάκα άραγε για να την έχουν κιόλας?

δεν θ αναρωτηθούμε γιατί ξεκίνησα να γράφω, απλά ξεκίνησα μάλλον. βρίσκεται σε αυτό το λεπτό διαχωριστικό όριο μεταξύ του να μοιάζουν όλα ανάλαφρα σαν παιχνίδι κι εμείς οι κύριοι παιχνιδοποιοί από την μία και από την άλλη να βρίσκεται ένα μεγάλο βάρος σε κάθε της απόφαση γι αυτό να πρέπει να καθήσει και να σκεφτεί πολύ πολύ δυνατά (κάνε εικόνα ζόρισμα σα να χέζεις μόνο που δεν χέζεις, ίσως να προσπαθείς να βγάλεις καμιά απόφαση μέχρι εκεί φτάνουν τα περιττώματά του ζορίσματός σου). σα να λέμε από την μία είναι αυτό που κάποτε είχε διαβάσει στο αγαπημένο βιβλίο του τότε αγαπημένου αγοριού της, την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. όπου κάθε κίνηση είναι σα να πετάς. απ την άλλη υπάρχει αυτό που κάνει πάντα. σκέψη σκέψη σκέψη μέχρι να το λιώσει το θεματάκι.

αναρωτιέται τι να επιλέξει. μα τίποτα φυσικά.