μία φορά προσπάθησα να σε περιγράψω στο τετράδιο μου και δεν τα κατάφερα πολύ καλά.

τα μάτια του τρόμου.

φωτογραφία που τράβηξε η Hobbes Ginsberg.


κι ένα τραγούδι.

αστέρια.

από τάφο σε τάφο

αυτό το τραγούδι μας θύμισε

αυτήν την ταινία

δεν ξέρω πως μου ήρθε και το έψαξα και είχα να τ'ακούσω από πέρσι τέτοιον καιρό που είδαμε όλοι μαζί αυτήν την ταινία την οποία ήταν κανονισμένο να βλέπαμε παραπρόπερσι, όχι τέτοιο καιρό βέβαια, λίγο πιο ανοιξιάτικο. Ο καλός μας φίλος μας είχε φτιάξει ειδικούς υπότιτλους αγάπης με εσωτερικά αστειάκια της εποχής. Μαζί έφτιαξε και άλλους υπότιτλους με εξωτερικά αστειάκια τους οποίους μάλλον θα βρούμε αν ψάξουμε να την κατεβάσουμε. Τελικά ο καλός μας φίλος παραπρόπερσι δεν την είδε μαζί μας, την είδε με άλλα παιδιά σε ένα μέρος που μοιάζει να σταματάει την σκέψη και μοιάζει και με κουβέρτες και με εσάς και με παλιά βιβλία και αυτοσχέδια θεατρικά δρώμενα. Μοιάζει ακόμα με την παιδική μας ηλικία, την δεύτερη, την καλή. Όλα αυτά θυμηθήκαμε λοιπόν μα κυρίως τον φίλο μας αυτόν. 

από τάφο σε τάφο λέγεται η ταινία

η γιαγιά μου.

θα ξαναγράψουμε μάλλον γιατί έχει πλάκα. εξακολουθεί να έχει πλάκα. εξακολουθούμε ν αναρωτιόμαστε τί είναι η πλάκα. ίσως εδώ απαντηθούν όλα τα άλυτά μας ερωτήματα.

τώρα μάλλον γράφουμε.

η φάση είναι μπάκ του γουέρ ιτ ολ μπηγκάν. θα μπορούσα να μην μιλάω με αγγλικά γραμμένα στα ελληνικά γιατί είναι δυσκολοδιάβαστα πότε πότε, αλλά έχουν πλάκα. τί είναι η πλάκα άραγε για να την έχουν κιόλας?

δεν θ αναρωτηθούμε γιατί ξεκίνησα να γράφω, απλά ξεκίνησα μάλλον. βρίσκεται σε αυτό το λεπτό διαχωριστικό όριο μεταξύ του να μοιάζουν όλα ανάλαφρα σαν παιχνίδι κι εμείς οι κύριοι παιχνιδοποιοί από την μία και από την άλλη να βρίσκεται ένα μεγάλο βάρος σε κάθε της απόφαση γι αυτό να πρέπει να καθήσει και να σκεφτεί πολύ πολύ δυνατά (κάνε εικόνα ζόρισμα σα να χέζεις μόνο που δεν χέζεις, ίσως να προσπαθείς να βγάλεις καμιά απόφαση μέχρι εκεί φτάνουν τα περιττώματά του ζορίσματός σου). σα να λέμε από την μία είναι αυτό που κάποτε είχε διαβάσει στο αγαπημένο βιβλίο του τότε αγαπημένου αγοριού της, την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. όπου κάθε κίνηση είναι σα να πετάς. απ την άλλη υπάρχει αυτό που κάνει πάντα. σκέψη σκέψη σκέψη μέχρι να το λιώσει το θεματάκι.

αναρωτιέται τι να επιλέξει. μα τίποτα φυσικά.